Daar gaan we dan

Vandaag (dinsdag) is de huisarts langsgeweest. Ik had contact met haar gehad om een afspraak te maken voor na m’n eerste kuur omdat ik zaken wilde bespreken waarmee ik zoveel mogelijk zelf regie kan houden als het allemaal niet goed gaat. Zij had al contact gehad met mijn Hematoloog en stelde een huisbezoek voor. Hoe bizar het type gesprek ook was, het was prettig. Ze bezit een soort morbide humor die ze ook durft te laten zien. “Nee, die terminale bezoekjes doen we alleen op zaterdag vanuit onze praktijk!” Ik houd er van.

In de ochtend een lange mooie wandeling gemaakt met mijn broer. We hebben een flinke wandeling gemaakt en een boel essentiële maar ook minder belangrijke dingen besproken. Een mooie balans tussen onzin en diepgang. Daarbij lekker weer dus die was ook in de pocket. Ik houd er van.

Nog even op en neer naar het UMCU voor de verplichte keel- en neuspoerderij. Geen Corona als ik opgenomen moet worden is het devies. Morgen de uitslag. Ik realiseerde mij dat dit een van de laatste keren is voordat de ellende begint dat ik zelf (standig) in de auto kan rijden. Ik heb het gaspedaal even lekker ingedrukt. Even stoer m’n linkerarm op het portier gelegd en gekeken alsof er niets aan de hand is. Ik houd er van.

Veel apjes en telefoontjes gehad van links en rechts. Mooie en steunende gesprekken met de nodige onzin daarin. Van bucketlist wensen tot tips over het omgaan met onbedwingbare diaree en urine. De nodige puppie-ogen van mensen die het verdrietig vinden maar ook soms een groot optimisme over de slagingskansen van mijn behandeling. Ik houd er van.

Dan blijven er nog wat dingen over waar ik minder van houd. Morgen is de laatste dag thuis. Ik moet m’n koffer nog inpakken. Dat doe ik voor een vakantie ook pas een paar uren van te voren. Afgezien van de zwembroeken en zonnebrand is de inhoud bijna overeenkomstig. Misschien moet dat dan ook maar de modus zijn. Een lange vakantie in een resort dat er op de plaatjes mooi uitziet, maar bij aankomst toch wat tegenvalt.

Nog één dag in de dynamiek van mijn jonge gezin voordat we gaan praten over vóór de opname en ná de opname. Het gaat best goed met de meiden. Isis komt regelmatig even checken wanneer ik dan dood ga; en waarom dat ook al weer is. Elsa is gewoon Elsa maar ik krijg vaker dan normaal een hele hele dikke knuffel van haar. Ook heb ik al twee weken geen ruzie gemaakt met haar. En Olga buffelt door. Dat gaat de ene dag beter dan de andere zegt zij zelf, maar onder de streep gaat ze door. En ik? Ik besteed veel tijd op de stoel die door het leven gaat als de ‘kanker-stoel’. Een stoel die we voor een prikkie op de kop hebben getikt op marktplaats. Van een oud omaatje geweest zeiden ze. Niets mis mee. De stoel is op een strategische plaats neergezet zodat ik ook in passieve toestand kan meemaken wat er in huis gebeurd. Hoewel comfortabel ben ik nog niet intrinsiek vrienden geworden met t ding.

Olga en ik hebben met elkaar gesproken over de laatste dagen voor mijn opname. We doen zoveel als mogelijk zo normaal mogelijk. Geen bijzondere dingen, gewoon thuisonderwijs en een normale structuur. Dat lukt goed. Ook vanavond hebben we allebei volgens plan en structuur één van beide meisjes naar bed gebracht. Ik heb het heel bewust meegemaakt en het was prettig. Ik heb vandaag bijna niet gehuild, dat was mijn afspraak. Vandaag even niet; heb ik nog genoeg tijd voor. En vanavond hang ik met Olga op de bank voor een avondje domme televisie. Alsof er niets aan de hand is, daar houd ik normaal eigenlijk niet zo van… maar vanavond wel.

Morgen nog een dagje thuis en dan barst het los. Na een paar nare proefrondjes in onze achtbaan gaat hij donderdag pas écht rollen. Ik hoop dat de opstartproblemen er een beetje uit zijn en dat ie heftig is, maar zonder al te veel bochten die we niet we al van ver zien aankomen. Daar gaan we dan!

Ik spreek de hoop uit dat ik m’n kop er bij kan houden. Ik hoop dat er slechte grappen en metaforen uit m’n kop komen en ik ze op kan schrijven. Soms misschien wat melancholisch en soms als een man met de mannengriep. Over vier weken en een beetje weten we bloedtechnisch meer. Dan is het volgende beslismoment, niet eerder als het aan mij ligt. Ik stap in en doe de beugels goed vast. De kans dat ik zomaar uit een achtbaan val is niet zo groot. Hoppa!