Bucketlist

“Ik denk dat je moet gaan nadenken over wat je écht nog wil doen…” Dit was een van de zinnen die de dokter zei vrijdag. Hier mee doelde ze op de lijst die mensen maken als ze een veel te vol leven hebben met allerlei doelen die ze schijnbaar ook makkelijk vergeten, want anders hoeven ze volgens mij niet op een lijstje te worden geschreven. De zogenaamde Bucketlist.

Er zijn verschillende verhalen over de oorsprong van de term. De mooiste vind ik dat het een verhaal is uit het Wilde Westen waarbij de veroordeelde door de beul op een emmer wordt gezet en vervolgens de strop om z’n nek krijgt. De strop wordt een beetje aangetrokken en de beul loopt naar de Sheriff. Op de achtergrond speelt de mondharmonica uit The Good, The Bad and The Ugly. Hier en daar waait een verdorde struik door het beeld. Een toekijkende vrouw trekt de lampenkap nog een keer goed over haar hoofd terwijl er een Lucky Luke-achtige cowboy de nederzetting komt binnenrijden. De muziek zwelt aan en de Sheriff knikt. De beul loopt rustig terug naar de galg en tekent het lot van de veroordeelde door een korte maar stevige schop tegen de emmer te geven. De veroordeelde bungelt nog wat om al snel levenloos te blijven hangen. “Kick the bucket.”

Een diepere duik in de oorsprong levert echter het waarschijnlijke verhaal op over de bucket. Het schijnt een leenwoord te zijn van het Frans naar het Engels. Het komt van ‘Bouquet’ wat een soort weegschaal was. In de koehandel werd het beest met z’n poten aan de balk van de weegschaal gehangen zodat de koper kon zien welk (met name hoeveel) vlees hij in de kuip en/of aan de haak had. Als dat akkoord was werd het beest uit z’n lijden verlost; hangend aan de bouquet. De laatste stuiptrekkingen van het beest maakten lawaai doordat het beest tegen de balk aan schopte met z’n poten totdat het afgelopen was. “Kick the bucket.” Ik vind deze verklaring onaangenaam en weinig romantisch. Dus ik heb er kennis van genomen en ga vervolgens de Lucky Luke versie onderschrijven. Te meer omdat daar een feitelijke emmer inzit waar de wensen in kunnen.

Eind augustus zei ik tegen Olga dat ik niet van plan was om zo’n lijst te gaan maken. Ik sta vrij neutraal in het leven en heb, of had, niet de drang om mijzelf bloot te stellen aan allerlei avonturen die zich al of niet op het europese continent afspelen. Doe maar gewoon; die? Maar nu de rot boodschappen zich op hebben gestapeld merk ik ergens diep van binnen toch de drang om nog een aantal dingen te ondernemen. Wie weet lukt het genezingsproces wel en was het allemaal niet nodig, maar better safe than sorry (voor wat het waard is). Dus ben ik toch maar begonnen met een lijstje.

Wat zet je daar dan op vroeg ik me af. Wat is dan de toegevoegde waarde? Stel ik zet er op: “Naar New York”, wat levert dat dan op. Als ik exit ga dan weet ik daar, denk ik, niets meer van. Waar draag je dan nog wat bij? Dan kom ik vrij snel uit op mijn gezin. Elsa is vijf jaar en zal (bij een snel overlijden) over tien jaar weinig herinnering meer aan haar vader hebben. Voor Isis is dat andere koek, zij is acht. Maar ik denk dus dat juist in dit leeftijdsverschil mijn uitdaging gaat liggen. Zo hard mogelijk knokken om herinneringen te maken voor de meiden. Ook Olga wil ik niet wegschrijven. Hoewel wij samen veel mooie herinneringen hebben gemaakt bestaan deze het afgelopen jaar vooral uit stress en frustratie; de afgelopen zes maanden aangevuld met pijn en verdriet. Herinneringen maken, dat is de opdracht. Ik ben doorgaands niet heel goed in het voltooien van opdrachten, maar laat ik mijzelf dan eens van mijn beste kant zien; wie weet.

Donderdag (of vrijdag) ga ik naar het ziekenhuis voor mijn eerste chemokuur. Hoewel de afgelopen dagen vrij rustig en kalm verlopen ervaar ik in licht toenemende mate paniek en angst voor dat wat er komen gaat. F%*(k man, wat gaat er allemaal gebeuren? Maar ik heb besloten. Ik ga er voor en ik ben niet de eerste bij wie de Bommenwerper langs komt. Dus ik ga het meisje in de ogen kijken, lief lachen en zwaaien als ze weg gaat. Zij doet haar werk, dat zou ik ook es moeten doen!

De bucket list. Die zet ik heel binnenkort op deze site. Een aantal dingetjes zijn heel haalbaar. Een paar dingetjes worden wat ingewikkelder. En ik wil nog een zwik blogs schrijven over dingen in mijn hoofd, dingen in retrospect.

En vandaag kon ik mij niet onttrekken aan het bass loopje in een nummer van The Cure. Ik vind het een treffende vergelijking voor hoe ik mij de afgelopen dagen heb gevoeld.