Elke grens voorbij

De galblaas is pleite, maar het herstel verloopt niet zoals de bedoeling was, wel zoals de verwachting was overigens. Ik ben langer in het ziekenhuis dan het plan was. Wat fijn is dat ik op de afdeling ben waar ik straks ook wordt opgenomen als ik mijn behandeling ontvang.

Het ziekenhuiswezen is een bijzondere wereld. Gedreven personeel die je snel leren kennen en snel aanvoelen of je je groot aan het houden bent of dat je aan het overdrijven bent. Schijnbaar routinematig nemen ze alle controles af maar ondertussen zien ze alles wat er met je is. En daar reageren ze op. Met recht helden heb ik vastgesteld.

Vanuit mijn eigen werk herken ik deze dynamiek. Snelle taxatie van wie er voor je zit en hoe deze persoon mogelijk reageert op interventies van jou. Dit is allemaal op de onderbuik, maar na 20 jaar gaat de ervaring ook wel mee tellen. Soms zit je er faliekant naast en dat hoor je snel genoeg. In mijn vak niet zelden in de vorm van een bedreiging. Ik merk dat ik bedreigingen makkelijk van me af laat glijden. Mensen behandelen mij in mijn werk als de vertegenwoordiging van Veilig Thuis en vergeten dat ik ook gewoon maar een mens ben. Een mens waar het een en ander aan mankeert, maar toch een mens. In het ziekenhuis word ik er nog meer mee geconfronteerd dat ook mijn ‘klant’ maar een mens is en het dus voor mij heel belangrijk is menswaardig te handelen met empathie en zorg.

De verpleging beheerst dit als géén ander. Ik ben helemaal niet van plan er een halelujah-klap verhaal van te maken maar ik ben onder de indruk hoe snel ze schakelen naar jouw niveau. Soms krijg je een push in de goede richting: “Kom op, dit kan je gewoon zelf; anders wordt t nooit wat!” en soms krijg je een hand toegestoken als iets echt pijn doet. In mijn herstel van de galblaasoperatie heb ik veel kanten van het spectrum gezien. En met name de wijze waarop het personeel omgaat met de (voor mij) genante handelingen dwingt voor mij respect af. “Even een katheter zetten, anders blijf je met de plas zitten! Voelt even raar maar is zo gebeurd!” En hoppa, daar zat ie dan in eens. Het was fijn dat de urine wegliep, maar ik ben zo ongelooflijk preuts dat dit wel echt een grens over was. Later “Misschien even een Klysmaatje meneer Douma. Je mag het zelf doen, maar ik wil het ook even voor je doen. Zo gebeurd. We willen niet dat je ook nog eens buikpijn krijgt van alle ontlasting!”

Elke grens voorbij! Vroeger als kind had ik al moeite met mijzelf omkleden in de grote kleedkamer van het zwembad. Pijntjes en klachten in de edele zones ga ik liever niet mee naar een huisarts. Mijn ingangen en uitgangen zijn van mij en van niemand anders! Maar ik ben bang dat ik dus de afgelopen dagen al een voorproefje krijg van wat er gaat komen als straks de behandeling is begonnen.. Ik moet terug naar de metafoor van deze site. Het is een achtbaan. Als ie eenmaal rijdt kan je niet meer afstappen… althans, kan wel maar dan loop je nogal letsel op..

Ik hoop dat mijn lijf de komende uren tot dagen gaat doen wat er van hem wordt verwacht en dat ik naar huis kan om daar in de privésfeer van mijn eigen toko alle dingen te moeten doen die iedereen doet, maar niemand over praat… Binnen de lijntjes.. nog even en dan binnenkort volle bak buiten de lijntjes.