Het verlossende telefoontje

“Verkoopt u ook kussentjes?” Dit is de centrale vraag in een sketch van Herman Finkers. In de sketch vertelt Finkers hoe de V&D haar medewerkers instrueert om meer kussentjes te verkopen en de klant zich op z’n gemak te laten voelen. “Doe en denk richting klant”. Hoewel Finkers precies uitvoert wat het script voorschrijft krijg ik als luisteraar niet echt de indruk dat de klant tevreden het pand verlaat. Toch is de laatste regel van het script: “En weer verlaat een tevreden klant het pand….”

Na een lange twee weken wachten kreeg ik het verlossende telefoontje van het UMCU. Ik zat koffie te drinken met een vriendin en we spraken over het effect dat wachten op mij heeft. Prompt op dat moment gaat de telefoon en zie ik op mijn scherm ‘onbekend nummer’. Inmiddels weet ik dat onbekende nummers in mijn geval vaak van een ziekenhuis komen. Ik trek de kalender van de haak en leg deze klaar om de afspraak op te schrijven. Daarnaast leg ik mijn schrijfblok en aansluitend neem ik op. “Goedemorgen meneer Douma, u spreekt met Helga (fictief) van de Hemtologie van het UMCU….”

Ik schrik. Deze mevrouw is op oorlogspad. Ze heeft mij duidelijk in het vizier en is vastbesloten om mij gevangen te nemen. Ik stel me haar voor op haar stoel achter haar bureau achter plexiglas. Misschien heeft ze wel beschermende kleding aan met een mondkapje en een beschermingsbril. De naden keurig dichtgeplakt met medische tape en blauwe zakjes om de witte Crocs. Vanochtend is ze wakker geworden en na een stevig ontbijt is ze ferm fietsend onderweg gegaan vanaf haar woning in Bunnik. Het liefste had ze vanochtend haar mondkapje al opgedaan maar de ervaring heeft geleerd dat zo’n kapje tijdens het douchen geen enkele meerwaarde heeft. Naast iedere deur in de woning hangt een pompje met blauwe vloeistof die zij en haar huisgenoten bij iedere binnenkomst met de elleboog bedienen. Op de eettafel staat een stellage van plexiglas waardoor zij en haar gezin elkaar niet in het gezicht kunnen hoesten. Bij de voordeur staat een bak op de grond met ontsmettende vloeistof waar iedere bezoeker in moet stappen met de schoenen alvorens deze uit te doen. Haar man verklaart haar voor gek. Hij neemt het COVID virus erg serieus maar Helga gaat wel erg ver vindt hij. Ze slapen al sinds maart niet meer in één bed en een knuffel krijgt hij niet als Helga binnen 48 uur moet werken. Maar Helga houdt vol. Regels zijn regels! Ze staat in de frontline en dat is een eer die tevens verantwoordelijkheid met zich mee brengt! Ze doet dit niet alleen voor zichzelf maar voor de patiënten van haar afdeling. Deze hebben allemaal een ziekte waardoor hun afweer erg slecht is. Het zou toch niet zo mogen zijn dat een patiënt nog zieker wordt omdat zij achteloos met de regels is omgegaan. Voor de goede zaak! Helga houdt zich aan de regels, hoe dan ook.

“Meneer Douma, ik heb een afspraak voor u gemaakt. U moet van te voren even bloedprikken, en dat moet minstens een uur van te voren. Als u dat niet doet dan kan de dokter uw waarden niet zien. U mag tijdens het bloedprikken niemand meenemen. Daarna…..” Helga ratelt maar door met verheven stem. Duidelijke instructies met kaders en regels. En omdat ik voor de eerste keer kom krijg ik een bonus van het UMCU namelijk: een groene sticker. Ik mag voor deze ene keer een begeleider meenemen. De sticker zit bij de brief die nog komt naar aanleiding van dit telefoontje.
Bijna uitgeput hang ik op. Oké, binnenkort mijn eerste afspraak met de dokter en de stamceltransplantatieverpleegkundige (waarover later meer). Het staat in de brief dus ik hoe nu niets te onthouden.

Helga desinfecteert haar handen voordat ze opschrijft in de computer dat ze meneer Douma heeft gesproken en dat hij weet wanneer hij moet komen. Op naar het volgende telefoontje!

Vandaag heb ik mijn eerste kennismaking gehad met het next level ziekenhuis. De wereld van scripten en afspraken. Regels, protocollen en andere richtlijnen. Het doel is om zo veel mogelijk patiënten gezond te laten vertrekken of tenminste een betere kwaliteit van leven. Een eigen afslag aan de A28 en een dependance die de naam van onze koningin Maxima draagt. Ik neem mijzelf voor om op 2 november a.s. het ziekenhuis in te lopen en te vragen: “Goedemorgen, verkoopt u ook kussentjes?”