Onderweg naar de eindbaas

In de coronatijd is boodschappen doen in de supermarkt een uitdaging geworden. Pijlen op de grond, mondkapjes op en van te voren de kar boenen.. In de supermarkt moet je haast ogen in je achterhoofd hebben om te voorkomen dat de 1,5 meter niet wordt gehaald. Jij kan je er wel aan willen houden maar ook in mijn woonplaats zijn er hobby virologen die door eigen onderzoek vast hebben gesteld dat deze regels onzin zijn en corona slechts een griepje is. Het boodschappen doen is geen alledaagse afleiding meer maar een level in een Nintendospelletje. Supermario in real-time.

In het spel moet Mario over verschillende obstakels springen en in buizen duiken om zo veel mogelijk muntjes te verzamelen en allerlei poezelige en schattige beestjes het leven zuur te maken. Hij is verslaafd aan paddo’s die hem langer doen leven of groot maken. Hoppa. Snel rennen en onderweg naar de eindbaas. Nintendo heeft het spel zo gebouwd dat ik als speler in het eerste level me oppermachtig voel en een werkelijke superheld. Naar mate de levels elkaar opvolgen wordt ook de moeilijkheidsgraad hoger. Toch is stoppen geen optie voor mij als speler. Ik zal mij niet laten tegenhouden door schildpadden en duitse helmen met voetjes! Het is een kinderspelletje verdorie, die kan ik toch gewoon uitspelen! Gewoon “hup!” op de vlag springen en punten verzamelen om uiteindelijk bij de prinses uit te komen, na een paar tussenbazen te hebben verslagen. Maar tussen Mario en de prinses is er de eindbaas.
De sfeer verandert. De gezellige Nintendo kleurtjes maken plaats voor grijze tinten en vlammen uit de grond. De muziek gaat van niveautjes teletubbies naar donkere zware tonen. Er verschijnt een grote schildpaddinosaurus die boven de grond zweeft en vuurballen op onze Mario afvuurt.
Ik heb deze levels vervloekt en kon dit eigenlijk niet goed. Het kostte me honderden keren om uiteindelijk de eindbaas te verslaan en naar de prinses te gaan.

De uitslag van de PET scan was positief, als in, er was niets waarop nu medisch ingrijpen nodig is. Mijn dossier was klaar om verzonden te worden naar het volgende ziekenhuis. Ik ga van het Meander ziekenhuis naar het UMCU. Het UMCU zal mijn dossier overnemen en mij gaan behandelen en uiteindelijk een stamceltransplantatie gaan toedienen.

Het perspectief verandert. Daar waar ik tot voor kort nog een stellige overtuiging had dat ik op korte termijn verslagen zou gaan worden door de ziekte maakt dit plaats voor een bijna euforisch gevoel. Dokter Bloed is gematigd positief over mijn herstelkansen. De ziekte hoort niet bij mannen van mijn leeftijd. De statistieken horen dus ook niet bij mannen van mijn leeftijd. Daar waar de statistische groep een beperkte overlevingskans heeft ben ik statistisch niet representatief. Ik ben jonger en fitter… Dat fitter zijn is hoe dan ook een reden om de vlag uit te hangen…. Dokter Bloed zou niet aan het traject starten als de kans van slagen/(deels)herstel niet reëel was. Zegt ze hiermee dan dat ik mogelijk gewoon nog een perspectief op leven heb? Ja, dat zegt ze. Geen garanties en beloften maar wel een nieuwe wereld met kansen die gepakt kunnen worden. Die kansen lijken aanzienlijk groter dan de kansen bij een grijpmachine op de kermis.

Het wordt tijd om onderweg te gaan naar de eindbaas. Onderweg nog een aantal tussenbazen passeren. Misschien is het tijd voor het aanschaffen van een Nintendo. Ik heb de komende tijd ruimte zat om goed te oefenen…