Jaloezie

Ik ben een vader van twee dochters, beiden in de basisschool leeftijd; 7 en 4. Toegegeven: ik ben niet altijd een blije vader. Laat vooraf duidelijk zijn dat ik supergek ben op mijn meisjes (alle 3!). Maar op dagen zoals deze is dit besef soms wat diffuus.

Kinderen zijn een bewuste keuze geweest voor mij/ons. Maar kinderen zijn een aanslag op het persoonlijk welzijn zo nu en dan. De dagelijkse gevechten over de beeldschermen, speelgoed, speeltijden en de weegschaal waarop alle activiteiten en zaken dienen te worden afgewogen. Een gesprek kan niet op een normale wijze worden gevoerd zonder te worden onderbroken door de driften en wensen van de jonge dames. Het is dat onze woning gestukt is maar soms zou ik een voorkeur willen uitspreken voor stevig behang met de nodige ruimte erachter.

Na twee kinderen wisten we het zeker: een derde zou er niet komen. Onze keuze voor de namen van de kinderen was, met de kennis van nu, nogal ongelukkig. Isis en Elsa. Wij vinden het nog steeds prachtige (en passende) namen. De keuze voor deze namen is weloverwogen gegaan. We zochten namen die niet met zaken geassocieerd zouden worden waardoor zij geen potentiële slachtoffers zouden worden van pestgedrag op school. Kort na de geboorte van onze Isis werd het oorlog in Syrië waarbij Isis een grote rol speelde. Hoewel het gedrag van onze Isis soms niet misstaat naast dat van een doorgewinterde terrorist was dit nooit onze bedoeling geweest…. Na de geboorte van onze Elsa besloot Disney de kaskraker Frozen uit te brengen met prinses Elsa in een van de hoofdrollen. Allereerst kwam het gevaar uit de huiselijke kring. Onze Isis was zwaar teleurgesteld in het feit dat haar zusje Elsa ging heten. Deze eer was bedoeld voor de oudste uit het gezin en daarmee voor haar. Nadat deze strijd gestreden was kwamen de winkelketens met een campagne waarbij men overal werd geconfronteerd met beeldmerken van de prinses Elsa en daarmee voor ons de onvermijdelijke opmerkingen en vragen van andere ouders of wij de film ook zo leuk vonden…. Maar, de pest met kinderen is dat je van ze gaat houden en ze onlosmakelijk met het welbevinden zijn verbonden. Zij met dat van jou en jij met dat van hen. Een zieke vader heeft dus direct gevolgen voor ze.

• 

MDS (myelodysplastisch syndroom)… Ik kon het zelf nog nauwelijks uitleggen en laat staan uitspreken. Hoe gingen we dit uitleggen aan onze kinderen? Zeg je tegen je kind: “Ik ga misschien wel dood?” of doe je een Bolsonarootje en zeg je “Papa is een beetje ziek en het komt wel weer goed!”. Uiteindelijk hebben we ervoor gekozen om openheid van zaken te geven, from scratch. De kinderen wisten dat we naar het ziekenhuis waren om te horen wat er met mij aan de hand was. Met name Isis was daarmee bezig. De COVID is voor haar spannend en ze is bezorgd dat mensen dood zullen gaan. Het feit dat ik naar een serieuze dokter ging maakte haar gespannen.

Bij het avondeten kwam de vraag: “Papa, wat zei de dokter eigenlijk?”. Wat een shitvraag vond ik dat. Maar nu was de tijd, gaan met die banaan. Ik heb uitgelegd dat mijn bloed ziek is. Bloed heb je nodig om je lekker te voelen en blij te zijn. De bloedfabriek is stuk en daardoor komen er gekke bloedcellen in mijn bloed. Deze gekke bloedcellen nemen de plaats in van goede bloedcellen, er is dus minder ruimte voor de gezonde cellen. Mijn lijf merkt dat en gaat er tegen proberen te vechten. Daardoor is er minder energie om blij te zijn en leuke dingen te doen. Zo, het hoge woord was eruit. Stilte. Voor Isis was het al snel duidelijk: “Nou, dan doen we toch gewoon nieuw bloed erin?”. Toen zij klein was heeft zij eens een bloedtransfusie gehad. Ze wist dus dat dit kon. Jemig, wat een slim kind! Maar zo simpel is het niet. Niet alleen het bloed is ziek, ook de bloedfabriek. “O, dus ga jij dan dood?”. Dit was het moment van de waarheid, letterlijk. Olga en ik hebben verteld dat dit wel tot de mogelijkheid zou behoren maar niet de inzet is. Het laatste deel van de zinnen kwam niet meer binnen. Isis en Elsa moesten beiden huilen. Ik ook. Wat een klotensituatie was dit! Hoe zou het verder moeten? Troosten en knuffelen was het devies. Dat werkte. Dat werkte snel. Aansluitend op de huilbui kwam het gesprek snel op het vriendje van de BSO en of er morgen gespeeld kon worden. Al snel ontstond de bekende dynamiek die paste bij een gewone avond. Ruzie over de plek op de bank en wat er op tv zou komen. Doorgaan…

Als kind wilde ik snel 16 worden om een brommer te kunnen kopen. Snel 18 om een auto te kunnen kopen. Volwassen om zelfstandig te worden. Dat is (bijna) allemaal gelukt. Maar met het ouder worden ben ik ook dingen verloren. De vaardigheid om door te gaan zonder voorbehouden. Leven met de dag en leven in het moment. Dit kunnen mijn kinderen wel. Soms komt mijn zieke bloed nog langs. Met name op momenten dat de kinderen weten dat er weer een doktersbezoek is geweest. Maar door de bank genomen gaat het leven door. Ik betrap me erop soms serieus jaloers te zijn op deze vaardigheid. Hoewel, vaardigheid? De enige vaardigheid die nodig is voor een rit in de achtbaan is het instappen en de overgave aan de rit. Ik hoop dat de LOI daar een cursus voor heeft..