31 augustus 2020 (2)

Ernstig ziek zegt ze. Oké, ik voel me de laatste maanden verre van ideaal maar ‘ernstig ziek’ zeker niet.
Ik heb vanaf eind vorig jaar erg veel stress omdat we zo slim zijn geweest een nieuw huis te kopen zonder eerst ons oude te hebben verkocht. De makelaar zei: “O, joh, die is echt zo verkocht; dit is een gewilde wijk!”. Het bleek in de praktijk toch net even ietsje anders. Aanvankelijk kwam geen kip kijken en nadat we de prijs een beetje hadden verlaagd leverden de bezichtigingen 0 resultaten op. Iedere keer je huis uit voor een bezichtiging en de stille hoop hebben dat iemand verliefd zou worden op jouw huis zoals wij dat in het verleden ook zijn geworden. Telkens de teleurstelling als bleek dat de liefde uitbleef. Daarnaast de verbouwing van het nieuwe huis en oplopende werkdruk. En passant in februari/maart 2020 nog even flink ziek zijn en tel uit je winst. Ik vond het niet vreemd dat ik de laatste tijd erg moe was. Ernstig ziek zegt ze.

De dokter heeft een goed ‘slecht nieuws gesprek’ in huis. Ze vertelt kort en duidelijk dat het er allemaal van binnen niet zo best uit ziet. Ze maakt een tekening van bloedcellen en beenmerg. Ik hoor het allemaal maar beleef het niet echt. Het enige waar ik aan kan denken is Herman Finkers. Deze heeft in zijn laatste show een scene waarin hij te horen krijgt van de oncoloog dat hij kanker heeft. “Oh, dat is raar, ik heb nooit kanker…” zegt hij; en ik merk dat dit door mijn hoofd gaat tijdens het gesprek. Feitelijk klopt het ook: ik heb geen kanker. Ik heb een voorstadium van kanker; dus gelukkig valt het mee. Daarnaast ben ik echter niet ziek genoeg om ontheven te mogen worden van allerlei huishoudelijke klussen zoals het uitruimen van de vaatwasser.
Ik heb MDS. Dit staat voor MyeloDysplatisch Syndroom. De dokter tekent een lijn met vier vakken erop waarbij links inhoudt dat men gezond is en rechts inhoudt dat er sprake is van Acute Leukemie. Hoewel het woord anders doet vermoeden is Leukemie in het echt niet leuk. Het is nogal dodelijk; het is kanker. Het goede nieuws is dus dat ik dat niet heb. Nog niet. Nee. Als we echter nu niets zouden doen dat wordt mijn MDS vanzelf Leukemie. Ze zeggen dus wel dat niets vanzelf gaat, maar als je niets doet aan MDS wordt dat vanzelf Leukemie. Ik vraag de dokter of ik 100 zal worden. Ze antwoord mij dat die kans zeer klein is; maar ook als ik geen MDS zou hebben is die kans niet zo groot. Kansen! Dat wordt de wereld waarin ik ga leven. De kans op sterven en de kans op leven.
Op dit moment zijn de kansen niet echt in mijn voordeel. De kans dat ik een ziekte zou hebben die ernstig is was niet groot. Maar die heb ik toch. Ik geloof dat dit mijn moment is om een avond naar Holland Casino te gaan. De kans dat ik hier iets win is nihil. Ik zit tegenwoordig op kansen die nihil zijn.

De dokter vertelt dat ik er vanuit kan gaan dat ik op enig moment een stamceltransplantatie zal moeten ondergaan. Dat er aansluitend kans is op (gedeeltelijk) herstel. Maar hoe dan ook zal er een zware periode aanstaande zijn. Hoe zwaar wist de dokter nog niet. Daarvoor moest nog worden bepaald hoe ernstig het met mij gesteld was. Hiervoor was het nodig om de resultaten van het chromosoomonderzoek af te wachten en overleg te hebben met het UMCU over de transplantatie. We zouden snel een nieuwe afspraak plannen.

Na het gesprek zitten Olga en ik met een folder van de patiëntenvereniging bij de secretaresse voor het maken van een nieuwe afspraak. Hoewel ik tranen aan de oppervlakte voel, voel ik me vooral Herman Finkers. Ik voel me opgelaten en heb het idee dat iedereen aan mij kan zien dat ik net een hamer op mijn hoofd heb gehad..