Twee weken na de beenmergpunctie was het dan zover. Het was tijd om de uitslag te vernemen. Hoewel de punctie onaangenaam was ging het leven gewoon door. Er waren duidelijk momenten dat ik vergat dat er mogelijk iets naars in de lucht hing. 31 augustus was een drukke dag. Snel de kinderen naar school om vervolgens naar kantoor te gaan. Ik moest een dagdeel les geven aan nieuwe collega’s over de wondere wereld van Veilig Thuis. Hier krijg ik energie van dus dit ging heel gemakkelijk. Ik bleef wat kletsen en moest met haasten om op tijd thuis te zijn. Snel een boterham er in en dan in de auto naar het Meander MC, samen met Olga.
Bij binnenkomst in het ziekenhuis werden we met de neus op de Corona feiten gedrukt. Keurig handen schoonmaken en afstand houden. Bij iedere balie werd gevraagd of ik nog klachten had. We werden doorgestuurd naar de 4e verdieping; de afdeling Hematologie… aangekomen op de afdeling kwam ik achter de ware naam van de afdeling Hematologie/Oncologie. Hoewel ik er niet erg mee bezig was geweest was dit toch echt een reality check. Oncologie. Dat is iets met kanker.
Olga en ik vonden een plekje in de wachtruimte waar stoelen waren afgekruist. Er hing een wat doffige sfeer. Overal opbeurende posters van blije kankerpatiënten met hun eigen patiëntenvereniging. Iedere ziekte heeft blijkbaar een eigen club waar je lid van kan worden en jaarlijks kan meedoen aan de clubdagen. We maakten er stilletjes grappen over, want we waren niet alleen. Er zat een mevrouw met een mondkapje te wachten en een moeder met dochter. Ik dacht bij mezelf: “Jemig, zo jong en nu al zo ziek!” Ik was me in niets bewust van de wolk die boven mijn hoofd hing.
Dat veranderde op het moment dat ik op de gang hoorde: “Ik kom voor Jolien, die heeft een poli-gesprek met meneer Douma…” Ik herkende de stem. Het was de coassistente die mijn intake had gedaan en de vragen had afgenomen. Zij had de beenmergpunctie geopperd. Mijn hartslag schoot omhoog en de muren kwamen op mij af. De co had op mij niet de indruk gemaakt dat ze net was begonnen. Ik vond haar al een echte dokter. Ze had scherpe vragen gesteld en doorgevraagd. Waarom zou een co bij een poli gesprek willen zijn? Als ik keek naar mijn eigen praktijk is het voor beginnende collega’s alleen maar boeiend als er iets bijzonders te bespreken valt. Een ‘gewoon’ gesprekje waarin de patiënt wordt terugverwezen naar de huisarts is helemaal niet boeiend. Oh fuck… dit is foute boel. De langste tien minuten uit mijn leven volgden totdat Olga en ik binnen werden geroepen bij dokter Bloedig…. oh fuck!
“Ik zal maar gelijk met de deur in huis vallen, ik heb slecht nieuws. U bent ernstig ziek meneer Douma.”
31 augustus 2020. De dag dat alles anders werd. Oh fuck!
His Hansness Roller Coaster 